من عضوى از بسیج محل بودم، این را خورشید با اشاره به من گفته بود . . . .

اما امروز دیگر نیستم. امروز، سوداى خوب ورم داشته و من پشت پنجره حسرت چمباتمه زده‏ام و در میان سرفه‏هاى پى‏درپى، ستاره‏هاى آسمانى را به شمارش نشسته‏ام. به خودم گفته‏ام به آخرینشان که برسم حتما خودم هستم. یعنى خودم را رصد خواهم کرد و آن وقت است که دکمه‏هاى آسمان باز خواهد شد و ستاره عشق از چاک گریبانش بیرون خواهد زد و مرا به عرش فرا خواهد خواند.

بهتان گفتم که من عضوى از بسیج محل بودم، آرى . . . اما امروز دیگر نیستم، چرا؟ !

خلاصه بگویم چون دستم از نوازش پیشانى‌بندها کوتاه است. دلم خالى از چشمه شب نمازهاست و تنم عارى از عطر صلواتهاى دلنشین .

اکنون هفده سال است که جنگ تمام شده است و من درست ‏یک سال دیگر در تنهایى بعد از جنگ، همراه با سرفه‏هاى پى در پیم، بالغ خواهم شد. درست در وقت دورى از همه دوستانم در گردان جعفر طیار. در فاصله ممتد پاهایم از دوستى با سنگر، در جدایى دلم از همه مهربانى چفیه‏ها.

چند روزى است دکتر آهسته به دور و بریهایم گفته است که ریه‌هایم دیگر سیاه شده‏اند. خودم خوب مى‏فهمم؛ که سرفه‌هایم بوى سوختگى مى‏دهند.

اما من منتظرم که آن چهار نفر بیایند. آن‏ها گفته‏اند درست همین امروز اول صبح به خانه کوچک استیجارى ما مى‏آیند .

از همسرم خواسته‏ام چراغ در حیاط را روشن نگه دارد. به دخترم گفته‏ام توى راهرو و دور تا دور هال کوچکمان را با بادکنک‏ها و کاغذهاى کشى آذین کند.

چون امشب آن چهار نفر باقى مانده از شصت عضو گمنام گردان جعفر طیار میهمان نفر پنجمى‏شان هستند .

البته اگر درست‏تر بخواهم حساب کنم، این پنج نفر روى هم شاید سه نفر هستند; چرا که یکى‏شان چشم ندارد. دوتایشان هر کدام یک پا ندارند. آن یکى‏شان یک دست ندارد. من هم قطع نخاعى هستم و هر پنج نفرمان هم شیمیایى. آن هم از نوعى که کم کم به آن مى‏گویند: نوع شدید آن!

هر چهار نفر تمام تنشان نقشه جنگ است. اگر کسى خوب نگاه کند، جاى پاى همه عملیات‏ها و نقشه‏هاى فاو، شلمچه، فکه، سومار، دو عیجى، جزیره مجنون، اروند رود  و . . . را به راحتى پیدا خواهد کرد. باور ندارید، همین امروز بیایید تا نشانتان بدهند.

چشم مى‏دوزم به ساعت و مى‏گویم: «همین چند دقیقه دیگر پیدایشان مى‏شود. بچه‏هاى جعفر طیار به وعده‏شان وفا دارند .»

مى‏دانید . . . آن چهار نفر مى‏آیند که مرا با خود ببرند . . . که من توى این شهر چشم از رصد ستاره‏هاى دود خورده بردارم . . . که ویلچرم باد سفر بخورد، که پاها و دست‏هاى کوتاهم بلند شوند و حس بگیرند و به پرواز درآیند .

آن چهار نفر مى‏آیند که، به قول خودشان، دست‏هاى مثل رودم را به دریاى پیشانى‌بندها پیوند بزنند، که پاهاى مثل نخلم را در اشک زار خاکریزها قرص کنند.

مى‏آیند که مرا به انارستان جعفر طیار بازگردانند و خستگى‏ام را با غبار شلمچه بشویند و تنم را در آفتاب اول صبح قصرشیرین، درست در نزدیک‏ترین نقطه به کربلا، غسل بدهند.

به آن‏ها گفته‏ام که راستى اکنون در آن جا، در آن تنهایى بى‏وسعت، دنبال چه هستید؟ گریه‏هاى انبوه خفته درخروارها خاک، پلاک‏هاى جا مانده در زیر پلک زمین، . . . ؟

و آن‏ها گفته‏اند: «وقتى آمدیم و هنگامى که تو را بردیم، خواهیم گفت!»

کسى . . . و کسانى به در مى‏کوبند. دخترم از جا مى‏جهد و همراه همسرم هر دو ، چادرهاشان را به سر مى‏کنند و به پیشباز مى‏ایستند و من درمیانشان به استقبال. بى‏رمق، سرفه‌کنان، بارویى زرد.

با دست‏هایى که رگ‏هایشان دیگر سبز نیست. موهایشان به خاکستر نشسته‏اند و زیر ناخن‏هاى انگشت‏هایشان سپید است .

همه‏شان را در آغوش مى‏گیرم. سید، محمد، ناصر و حمید را. هر چهار یادگار جنگ. هر چهار خاکریز دوستى.

به زودى آماده ‏رفتن مى‏شوم. پدرم، مادرم و همسایه‏ها به بدرقه آمده‏اند. بوى اسپند، یادآور خاطرات چهارده سال پیش از این است. عطر صلوات‏هاى شیرین از گذشته‏هاى دور گرا مى‏دهد .

چه حس عجیبى به دست‏ها و پاها و کمرم افتاده! خدایا! رگ‏هاى دست‏هایم دارند سبز مى‏شوند . . . نگاه کنید! گویى زیر ناخن‏هاى دو دستم، خون دویده است!

آن چهار نفر به نوبت مى‏گویند: «ما یک دسته تفحص چهار نفره از گردان جعفر طیار هستیم. گردان جعفر طیار زنده شده است‏ حاجى.» با هیجان مى‏پرسم: «چه مى‏گویید، گردان جعفر طیار زنده شده است؟!»

مى‏گویند: «ما چفیه‏هایمان را براى زدودن غبار از پلاک‏هاى یادگارى، به کار گرفته‏ایم. ما به دنبال قامت‏هاى شکسته‏اى هستیم که پیراهنى از شاپرک‏هاى بهشت ‏بر تن کرده‏اند. ما مردانى را تفحص مى‏کنیم که دل‏هایشان را براى تفحص آسمان پرواز داده‏اند. ما به دنبال سلام‏هاى گرم، بیابان‏ها را یک به یک به کاوش افتاده‏ایم. ما در پى اشک‏هاى پرشور، گریه‏هاى پنهانى، نذرهاى بى‏دریغ و گذشت‏هاى بى‏حساب و مهربانى‏هاى بى‏مثال، دل دشت‏هاى ترک خورده را به شخم مى‏کشیم. تو تنها نیستى حاجى، تو هنوز هم عضوى از بسیج محل هستى، عضوى از دسته تفحص گردان جعفر طیار!»

گریه‏ام مى‏گیرد. اما از سوز سرفه‏هایم خبرى نیست، تا نفسم را پس از هر بار گریه کردن بند بیاورد و دکتر با اخم بگوید: «چرا گریستى، مگر نگفتم گریه براى تو سم است!»

گریه، گریه، گریه . . . خدایا، لابد قرار است آخرین ستاره‏اى را که به دنبالش هستم، در دسته تفحص جعفر طیار رصد کنم.

شاید در آن جا، همه ستاره‏ها را به تنهایى بتوانم بشمارم و آخرین ستاره از چاک گریبان آسمان بیرون بیاید و دستم را آهسته بگیرد و مرا به سمت‏خود بکشاند. شاید بلوغ دوباره من در تنهایى هفده سال بعد از جنگ نباشد; بل در بازگشتى دوباره به گردان پنج نفره جعفر طیار این اتفاق بیفتد .

بگذارید یک دل پر با همه اهل خانه‏ام خدا حافظى کنم. گویى قرار است تا چند ساعت دیگر دوستان شهیدم مرا تفحص کنند. آن‏ها انگار سال‏ها است که به دنبال من و این چهار نفر بوده‏اند و ما اکنون پیدا شده‏ای

منبع وبلاگ :http://lalezar.parsiblog.com/

دراولین سالگرد حادثه جانسوز تخریب حرمین عسکریین

نمیخوام از زندگی شور وشعف

شنیدم خراب شده حرم مولای ما

بیانیه مقام معظم رهبری در مورد این حادثه جانسوز

دانلود

بسم الله الرحمن الرحیم

باز محرم از راه می رسد  آیا این سال واقعا آماده ی محرم هستم یا مثل سال های قبل می آید و می رود بدون تغییر هیچ گونه کردار و رفتار در من

شاید بعضی از دوستانم بدانند که من فعلا خارج از ایران هستم و حقیقتا برای هییت ها دلم تنگ شده و می خواهم در شهر خود یعنی قم باشم و سپس اول به هییت محبین اهل بیت علیهم السلام سر بزنم و سپس به مجلس مهدی سلحشور و..................بروم

و خدا را شکر می کنم که امام حسین علیه اسلام به من رحمی کرد و من توانستم خود در اینجا یک هیتی بزنم به نام محبین و دیوانگان حسین

شاید این هییت بسیار کوچک باشد ولی می دانم حتما حضرت زهرا هیچ مجلسی را از یاد نمی برد

واقعا من که یک مداح هستم بدون هیچ ریا قصدم از خواندن در هییت ها چیست ایا می خواهم مردم جمع شوند یا پول با اینکه من حتی برای یک مجلس مانند استادانم هیچ پولی دریافت نکردم و نخواهم کرد

ویا برای خالی کردن خود از احساسات قبال اربابم

ویا

برای حضرت زهرا می خوانم

ویا

برای حضرت عباس

ویا ..........

نمی دانم ولی این را می دانم که محرم را بسیار دوست دارم و دوست دارم در این ماه واقعا متحول شوم

و ارباب یک نگاهی به من بکند

ولی این را به همه می گم این چند سال آینده  سال هایی بسیار سخت هستند  و  با شروع سال جدید قمری شما به این حرف من پی خواهید برد

و سال قمری که نزدیک است سال خون و مرگ است و اگر در لانه ی روباه باشید ضرر و .........به شما حتما خواهد رسید

دلم دیگر آماده ی محرم شو که من دیگر طاقت ندارم

یا اباصالح پس کی می یایی

با تشکر از وقتی که برای خواندن این مطلب کردید

منتظر نظرات شما هستم و حاضر به جواب هر گونه سوال هستم

حتی از شما

مصاحبه ای با حاج محمود کریمی ذاکر اهل البیت  

باسمه تعالی

با عرض سلام و احترام و تشکر فراوان از فرصتی که در اختیار ما قرار داده‌اید.

سوال: خواهشمند است برای شروع با معرفی خودتان بحث را آغاز نمائیم؟

پاسخ: بسم الله الرحمن الرحیم

یا رب الحسین بحق الحسین اشف صدر الحسین بظهور‌ الحجه.به همه دوستداران امیرالمومنین علی (ع)، سلام و عرض ارادت دارم. امیدوارم سؤالات شما خلاصه باشد و من هم خلاصه جواب بدهم تا انشاءالله در فرصت بعدی مفصلاً با هم صفائی داشته باشیم.

من محمود (عباس) کریمی فرزند نقی هستم که در سال 1347 در یکی از محله‌‌ های مذهبی تهران به دنیا آمده‌ام. شغل‌‌‌ام آزاد و مرتبط با فعالیت‌های صنعتی می‌باشد.

بنده در سال 1370 ازدواج نموده‌ام و دارای دو فرزند می باشم، پسرم10 سال و دخترم 3 ساله می‌باشد در خصوص خانواده پدری نیز پدرم در سال 1361 درعملیات فتح‌المبین در دشت عباس مفقودالاثر شده‌اند و برادرم ابوالفضل کریمی نیز در کربلای 5 شلمچه در سال 65 به درجه رفیع شهادت نائل آمده‌اند. دارای سه برادر به نامهای احمد، محمد و حسین می‌‌باشم 

سوال: از سوابق کاریتان بیشتر بفرمایید؟

پاسخ: بعد از رفتن پدرم در کنار تحصیل هم کار می‌کردم و هم مداحی. در مشاغلی همچون نجاری، بنائی و.... مدتی کار کرده‌ام.

سوال: تحصیلات خود را تا کجا ادامه داده‌اید؟ 

پاسخ: بنده دانشجوی مدیریت صنعتی دانشگاه علامه طباطبائی بودم و تعداد 74 واحد درسی نیز گذرانده‌ام اما از آنجائیکه حضور در جبهه فرهنگی را مقدم‌تر دانستم به سراغ مطالعات مرتبط با بحثهای فرهنگی و به ویژه مداحی رفتم و در این زمینه به کسب معارف اسلامی پرداختم.

سوال: آیا اهل ورزش نیز هستید؟

پاسخ: بنده دارای کمربند سیاه دان دو در رشته جودو می‌باشم. در رشته شین ‌ذن کاراته نیز کمربند سیاه، دان 5 دارم و به ورزش شنا نیز بسیار علاقمندم.

سوال: خوب جناب آقای کریمی از شروع مداحیتان بفرمائید؟ 

پاسخ: اولین بار در حالیکه خردسال بودم روی پای مرحوم کافی نشستم و روضه خواندم. الان نیز که بحول و قوة الهی در خدمت اهل بیت (ع) می‌ باشم.

سوال: جناب آقای کریمی شما تسلط خاصی در دستگاههای موسیقی دارید، علت این موفقیت را در چه چیزی می‌دانید؟

پاسخ: هر صدایی در یک دستگاه موسیقی ادا می‌شود مثلاًً صدای گریه بچه و حتی کوچکترین صداهایی که شما می‌شنوید. علت آشنایی من نیز با دستگاههای موسیقی به این بر‌می‌گردد که چون بنده قاری قرآن بوده‌ام و در تلاوت قرآن رعایت دستگاههای موسیقی، ردیفها و ... بسیار حائز اهمیت می‌باشد، به مدد کلام وحی در این زمینه مهارت‌هایی به دست آورده‌ام جا دارد در اینجا از اساتید خود نیز یعنی حاج حمید آقای مدِقّ و حاج علی آقای اربابی نیز یاد نمایم که امیدوارم در هر کجا می‌باشند در سایه اهل بیت (ع) سربلند و پیروز باشند.

سوال: اشعار در مداحی‌ها و برنامه‌های شما از جایگاه ممتازی برخوردار هستند، اشعار با مضمون و زیبا؛ به طور مثال خیلی‌ها شما را با شعر معروف و بسیار زیبای “عشق یعنی ....“ می‌‌شناسند؟ 

پاسخ: بیشتر شعرها را خودم می‌گویم مثلا همین شعر عشق یعنی که شما گفتید را هم بخاطر دارم که روی موتور در حالت گریه سروده‌ام. دوستی دارم به نام آقای م.ش که ایشان با من سر کار می‌آمد و اغلب اوقات روی موتور به ثبت اشعار می‌پرداخت.

سوال: سابقه همکاری خود با هیات رزمندگان شمیرانات از چه زمانی شروع شده است و دلایل موفقیت این هیات به ویژه در جذب جوانان به عقیده حضرتعالی چه چیزهایی می‌تواند باشد؟

پاسخ: از حدود 4 سال پیش در ماه رمضان جلسات هیات رزمندگان شمیرانات تشکیل شده و الحمدلله تا حالا نیز ادامه داشته است. به جهت تلاقی نکردن با جلسات دیگر معمولاً در شام هر مناسبت برنامه داریم و اگر بحث جذب جوانان را هم می‌ فرمائید لطف و کرامات اهل بیت بوده‌است.

در خصوص علت موفقیت جلسه هیئت رزمندگان نیز عوامل زیر را می‌توان برشمرد:

ط توجه خاص حضرت صدیقه کبری (س) به جلسات.

ط همجواری با مرقد مطهر حضرت امامزاده علی‌اکبر (ع) وامامزاده اسماعیل (ع).

ط حضور روحانی 530 شهید و جانبازان دوران دفاع مقدس.

ط حضور خانواده‌های معزز شهدا، ایثارگران و جانبازان.

البته عامل مهم دیگری که باید به مطالب بالا اضافه شود فعالیت خالصانه عوامل جلسه در هر پستی که هستند می‌باشند. از آبدارچی گرفته تا هر قسمت ، همه وهمه با نیت الهی فعالیت می‌نمایند و این خود از برکات اهل بیت (ع) می‌‌ باشد.

سوال: جناب آقای کریمی از ملاقاتهایتان با مقام معظم رهبری بفرمائید؟

پاسخ: این از کرامات حضرت صدیقه (س) است که در بعضی مجالس بندة حقیر به خدمت پیر و مرادم عرض ادب کرده‌ام.

سوال: شما در جلسات بر روی ازدواج جوانان خیلی تأکید دارید. آنهم با این مشکلات مالی؟ 

پاسخ: به جهت مسائل مالی جای نگرانی نیست چرا که من خودم در حال حاضر با داشتن دو فرزند مستأجر می‌باشم و منزل پدری‌ام نیز از 60 متر مربع تجاوز نمی‌کند ولی به حول و قوة الهی دو فرزند دارم و شکر خدا را بجا می‌آورم. اگر نیتها الهی باشد همه مسائل حل می‌شود و هیچ جای نگرانی نیست.

سوال: جناب آقای کریمی در صورتیکه صحبت خاصی دارید نیز بفرمایید؟ 

پاسخ: تنها این مطلب که هر کس باید موجب زینت بزرگتر خود باشد به طور مثال بچه‌ها باید زینت پدر و مادر خود باشند و شاگرد زینت استاد. شیعه باید زینت امامان معصوم (ع) خود باشد و ما نیز در هیات رزمندگان به همین ترتیب. توقع ما از همه به ویژه جوانان، خواهران و برادران محترم این است. که الحمدلله نیز به اینگونه است و تأکید ما نیز بر همین است.

با تشکر فراوان از فرصتی که در اختیار ما قرار دادید و امیدواریم باز هم در فرصتهای آینده بتوانیم در خدمت شما باشیم. والسلام

http://hrdweb.persiangig.com/Audio/zaker/zaker.wma

http://www.geocities.com/mojzakerin2/ZAKER10.wma

http://www.geocities.com/mojzakerin2/ZAKER09.wma

http://www.geocities.com/mojzakerin2/ZAKER12.wma

http://www.geocities.com/mojzakerin2/ZAKER13.wma

http://www.geocities.com/mojzakerin2/ZAKER14.wma

ما را از دعای خیرتان فراموش نکنید

حاصل سه دهه عمر ذاکر

در 31 شهریور ماه 55 در خانواده مذهبی و توام با عشق به امام حسین (ع) و حضرت ابوالفضل کودکی به دنیا می آید.

(بیوگرافی سید ذاکر را اینجا بخوانید)

شاید آن روز ها هیچ کس نمی توانست تصور کند. روزگاری این پسر منشا تحولی اساسی در احیای هیات مذهبی و جذب قشر جوان به سمت سوی اهل بیت شود. خود سید هم حتی این فکر را نمی کرد چرا؟! چون زمانی که سید حسین (یکی از دوستان وی) بعد یکی از مراسم هیئت دیوانگان حسین کاشان

که سید شور و حال وصف نشدنی به پا کرده است در یک جمع خصوصی از او می پرسد سید فکر می کردی ؟ به اینجا برسی؟ سید می خنند و می گوید: به کجا ؟ اگه منظورت آمدن به این هیت هست بدون فکر کردن هم قبلا هم آمدم!!!!

سید حسین دوباره ادامه می دهد نه ! خارج از شوخی ...نه منظورم اینه که...فورا سید حرفش را می برد و با لحن نسبتا تندی می گوید ببین! اگر عشق به آقام نباشه ! اینا اینجا نمی یان! من و تو هم اینجا نبودیم! ....

بله هیچ وقت دوست نداشت. معروف و مشهور شود. هیچ وقت طاقت نمی آورد تا دور و بری ها با به به چهه چهه ازش تعریف کنن. از حرکت ها و صحبت ها خیلی از اطرفیان هم راضی نبود بعضی ها که خیلی تعریفو تمجید می کردن. و بعضی و قتی ها سید کفری می شد و بد جوری بهشون می تپوید. زمانی هم به یکی از دوستان خیلی نزدیک خود می گوید: با خودم که فکر می کنم.می بینم تو جلسه من هیچی نیستم . اگه صاحب جلسه نظر نداشته باشه به خدا نمی تونم. میکرفن را دست بگیرم! نمی خوام توی این مقال ازش بت درست کنم. بگم مجسه اش را درست کن و بزارید وسط میدون . حتی می ترسم از یه سری مطالب دیگه که بهم رسیده پرده بردارم. چون اون وقته که دیگه خیلی بگن ای بابا تو هم کشتی ما را با این سید . مگه اون کی بود ؟ خوب حق هم دارن ! چون هنوز هم خیلی ها سید را نشناختن! چرا؟؟ خوب علتش هم اینه که اون انقدر ساده و معمولی زندگی می کرد . که رد پای انچنانی از خودش باقی نگذاشت. و این حرف و این مسائل برای خیلی ها غریب و باور نکردنی هست. به عنوان نمونه این خاطره کوتاه از یه بچه مایه دار ساکن سالاریه قم که می گه توی بلوار پشت چراغ وایستاده بودم . برو بچ... رفقا هم تو ماشین . ضبط هم روشن تامیر چراغ را می پایدم تا زودتر برسه به 6 و 7 با یه تیکاف از چراغ فرار کنم. چون عادت ندارم چراغ وایسم داداش ...اگه هم وایسم به صفر نرسیده ما می ریم . تو همین حال انتظار بودم . که یه موتوری بین دو تا ماشین پشتی وایساد. از توی آیینه یه نگاه معمولی به عقب انداختم. با اول متوجه نشدم. باز نگاه کردم اینار رو موتوری زوم کردم.. یه دفعه به ذهنم رسید من این بابا را جایی ندیدم. که فوری دویزاریم افتاد . نه! باورم نمی شد. تو کفش مونده بودم . اِ آِ نکنه خودشه؟